غیبت فرهادی نشانگر جایگاه سینمای ایران در آمریکاست

نشریه انگلیسی اکونومیست با اختصاص ستون ویژه‌ای به اصغر فرهادی و سینمای ایران، تفسیری در این باره ارایه داد.

هفته نامه انگلیسی دیروز (شنبه) در ادامه گزارشی در این باره افزود: آخرین هفته ماه ژانویه برای اصغر فرهادی مانند یک گردباد بود “در بیست و چهارم ماه ژانویه آخرین فیلم او به نام فروشنده نامزد اسکار شد و در بیست و هفتم همان ماه دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا فرمان اجرایی منع سفر شهروندان ایران به این کشور را صادر کرد. در روز بیست و نهم آقای فرهادی قصد خود را برای بایکوت اسکار اعلام کرد و به این امر وقعی نگذاشت که ممکن است در مورد او استثنا قائل شوند”. 
در عمل، فرهادی و تیمش در عرض یک شب به عنوان نماد عواقب منفی منع صدور روادید تبدیل شدند. اما غیبت آنها هر چند تفاسیر سیاسی زیادی خواهد داشت اما نشانگر جایگاه سینمای ایران در آمریکا نیز خواهد بود “سینمایی که بسیار تحسین می‌شود و اما در جریان عادی زندگی نادیده گرفته می‌شود”.
روزنامه گاردین انگلیس نوشته است “از حدود 100 فیلمی که هر ساله در ایران ساخته می‌شود، تنها چند مورد بطور محدود در آمریکا نمایش داده می‌شوند و در مجموع نمایش آن در کل این کشور بسیار نادر بوده است”. 
در تاریخ اسکار تنها سه فیلم ایرانی به عنوان بهترین فیلم به زبان خارجی نامزد جایزه شده‌اند “بچه‌های آسمان (1998)، جدایی نادر از سیمین و فروشنده که از بین آنها تنها جدایی نادر از سیمین موفق به کسب جایزه شده است”.
هر چند برخی سینماگران ایرانی که این فرصت را داشته‌اند که در بخش‌های مختلف نامزد جایزه شوند، اما بیشتر آنها ایرانی‌هایی بوده‌اند که در واقع شهروندی آمریکا را هم داشته‌اند، بنا بر این فرهادی تا کنون مهمترین صادرات سینمایی ایران به خارج بوده است.
در مجموع، آثار او نمایانگر تمام آن عناصری است که سینمای ایران را به یکی از جذابترین عرصه‌ها در جهان تبدیل کرده است. شخصیت‌های او با مشکلات جهان شمول مواجه هستند و اغلب به طبقه متوسط جامعه تعلق دارند و شهرنشینانی هستند با یک زندگی معمولی. 
هر چند فرهادی در مصاحبه با “دیلی بیست” ادعا کرده بود که یک کارگردان سیاسی نیست اما در عین حال تاکید کرد که هر فیلمی که درباره مسایل اجتماعی ساخته شود در واقع یک فیلم سیاسی هم هست. این دیدگاه به وضوح در فیلم‌های او هم منعکس می‌شود.

ب س / س م